Bladzijde 52 uit ‘De 100 jarige man die uit het raam klom en verdween’ – daar was ik gebleven. Ik klap mijn boek dicht, de trein stopt en ik stap op mijn eindbestemming station Ede-Wageningen de trein uit. Het was een lange maar leuke vrijdagavond, met plezier volg ik mijn deelstudie Communicatiemanagement op de Hogeschool van Utrecht. Snel op de fiets, een berichtje naar mijn man dat ik eraan kom. Het weekend kan beginnen!
Bij de laatste rotonde op mijn route gaat het mis. Het regent, het is donker, echt zo’n gure avond in oktober. Een busje ziet me over het hoofd en schept me. Van het ritje in de ambulance kan ik me weinig herinneren. “Je hebt een lichte hersenschudding”, was de boodschap. Ik gaf mezelf twee weekjes rust, dan moet het volgens internet wel over zijn.
Daar zit je dan, thuis. Ik had al snel door dat ik op zoek moest gaan naar haalbare dingen om de dag een doel te geven. Ik herontdekte het tekenen – iets wat ik lang geleden als kind graag deed. Ik kocht de Xenos en Action leeg om veel te experimenteren. Het was mijn vorm van bezigheidstherapie. Mijn instagrampagina werd mijn manier om geluksmomenten te verzamelen. Niet mezelf te vergelijken met iedereen om me heen en te kijken wat mij niet lukte (hallo netwerk vol goeie banen, diploma’s, mooie huizen, verre reizen), maar stil te staan bij wat het leven je geeft, waar geluk ook te vinden is. Een foto van een kopje koffie in de lentezon, omdat ik daar plots stil bij stond hoe fijn dat was. Een foto van een nieuwe raamtekening, een nieuw schilderij, mijn krijtmuur met nieuwe handletterquote.
Twee weken werden twee maanden, twee jaar… Inmiddels weet ik door de beste specialisten in mijn omgeving dat er geen einddatum aan mijn klachten zit. In de tussentijd stuurden mensen in mijn omgeving me berichtjes. “Jij bent creatief, kan je me misschien helpen met een logo?” “Zou jij een tekening voor die trouwerij kunnen maken die we uitvergroten als welkomstbord?” Zo rolde ik in opdrachten, in steeds een stapje professioneler worden, in het leren werken op de iMac van mijn man, in steeds meer geloven in mijzelf…
Een aangepaste bril doet haar best de klap in mijn nek te corrigeren en met veel liefde en balans zijn mijn hersenen, ogen en ik vandaag best goede vrienden. Zo rondde ik Grafisch Ontwerpen af en volg ik momenteel een thuisopleiding Creatieve Therapie. Informatie die ik heerlijk vind in mijn rugzak te stoppen en in te zetten bij wat ik het liefste doe: dingen creëren. In 2015 stapte ik naar de KVK en gaf ik mijn opdrachten de waarde die ik het wilde geven: dit is nu mijn bedrijf! Wat voelde dat stoer.
Wat in de toekomst op mijn pad komt, durf ik niet te zeggen. Mijn bedrijf voelt nog steeds als creatieve uitlaatklep en dat mensen portretjes bij me kopen of opdrachten plaatsen maakt me keer op keer enorm dankbaar en gelukkig. Benieuwd geworden naar wat ik maak? Je vindt me op instagram onder de naam @marliesdebaat. Stuur me gerust een keer een berichtje, ik kom graag met je in contact. Proosten we samen op de mooie dingen uit het leven!
Zullen we samen proosten?
Bladzijde 52 uit ‘De 100 jarige man die uit het raam klom en verdween’ – daar was ik gebleven. Ik klap mijn boek dicht, de trein stopt en ik stap op mijn eindbestemming station Ede-Wageningen de trein uit. Het was een lange maar leuke vrijdagavond, met plezier volg ik mijn deelstudie Communicatiemanagement op de Hogeschool van Utrecht. Snel op de fiets, een berichtje naar mijn man dat ik eraan kom. Het weekend kan beginnen!
Bij de laatste rotonde op mijn route gaat het mis. Het regent, het is donker, echt zo’n gure avond in oktober. Een busje ziet me over het hoofd en schept me. Van het ritje in de ambulance kan ik me weinig herinneren. “Je hebt een lichte hersenschudding”, was de boodschap. Ik gaf mezelf twee weekjes rust, dan moet het volgens internet wel over zijn.
Daar zit je dan, thuis. Ik had al snel door dat ik op zoek moest gaan naar haalbare dingen om de dag een doel te geven. Ik herontdekte het tekenen – iets wat ik lang geleden als kind graag deed. Ik kocht de Xenos en Action leeg om veel te experimenteren. Het was mijn vorm van bezigheidstherapie. Mijn instagrampagina werd mijn manier om geluksmomenten te verzamelen. Niet mezelf te vergelijken met iedereen om me heen en te kijken wat mij niet lukte (hallo netwerk vol goeie banen, diploma’s, mooie huizen, verre reizen), maar stil te staan bij wat het leven je geeft, waar geluk ook te vinden is. Een foto van een kopje koffie in de lentezon, omdat ik daar plots stil bij stond hoe fijn dat was. Een foto van een nieuwe raamtekening, een nieuw schilderij, mijn krijtmuur met nieuwe handletterquote.
Twee weken werden twee maanden, twee jaar… Inmiddels weet ik door de beste specialisten in mijn omgeving dat er geen einddatum aan mijn klachten zit. In de tussentijd stuurden mensen in mijn omgeving me berichtjes. “Jij bent creatief, kan je me misschien helpen met een logo?” “Zou jij een tekening voor die trouwerij kunnen maken die we uitvergroten als welkomstbord?” Zo rolde ik in opdrachten, in steeds een stapje professioneler worden, in het leren werken op de iMac van mijn man, in steeds meer geloven in mijzelf…
Een aangepaste bril doet haar best de klap in mijn nek te corrigeren en met veel liefde en balans zijn mijn hersenen, ogen en ik vandaag best goede vrienden. Zo rondde ik Grafisch Ontwerpen af en volg ik momenteel een thuisopleiding Creatieve Therapie. Informatie die ik heerlijk vind in mijn rugzak te stoppen en in te zetten bij wat ik het liefste doe: dingen creëren. In 2015 stapte ik naar de KVK en gaf ik mijn opdrachten de waarde die ik het wilde geven: dit is nu mijn bedrijf! Wat voelde dat stoer.
Wat in de toekomst op mijn pad komt, durf ik niet te zeggen. Mijn bedrijf voelt nog steeds als creatieve uitlaatklep en dat mensen portretjes bij me kopen of opdrachten plaatsen maakt me keer op keer enorm dankbaar en gelukkig. Benieuwd geworden naar wat ik maak? Je vindt me op instagram onder de naam @marliesdebaat. Stuur me gerust een keer een berichtje, ik kom graag met je in contact. Proosten we samen op de mooie dingen uit het leven!
Gastblog voor Zettje-mijn-leven